“Mama, mogen we naar Rejini toe rennen als we haar zien?” vraagt Dagmar. Het is laat in de avond en mijn vriendin, de directrice van de school, staat ons op te wachten bij het vliegveld. “Natúúrlijk, ga er maar naar toe, leuk!” roep ik opgewonden, terwijl we 3 veel te zware trolleys richting Exit voortduwen.
Zojuist kreeg ik nog een High Five van de man van de immigratiedienst en zagen we Airport personeel op blote voeten hun werk doen; we zijn weer terug in het land dat ons regelmatig onze billen samen liet knijpen maar ons even zo vaak aan het lachen krijgt.
“Oh Dagmar, you became so mature, you a real young woman now! Oh Jade, you look like a model and wauw, Sam, you are so tall!” We knuffelen elkaar lang; wat hébben we lang uitgekeken naar dit moment! “We are so happy to see you,” zegt Sam.
“You can be proud of your mum, she is following her heart.”
We worden naar een hotel gebracht van waar uit we op zoek zullen gaan naar een fijne plek om te wonen. ’t Viel online vooraf niet te regelen; we hebben zó veel gezocht maar het lukte gewoon niet om voor minder dan een jaar een flat te huren.
De volgende ochtend wandelen we vanaf het hotel naar de school toe. We hebben geluk, het is zaterdag maar de meeste kinderen en leerkrachten zijn aanwezig! Jade en Sam duiken direct de klas in en zien we 1 ½ uur later pas weer terug. Ze vinden het geweldig! Dagmar ziet een oud-klasgenoot en kletst lekker bij.
Rejini, de directrice, woont tegenover de school in bij haar schoonouders. Vrouwen gaan na hun trouwen nagenoeg altijd inwonen bij de familie van de man.
“You are our family now!” zegt Kenny, de man van Rejini, terwijl hij ons een privéchauffeur voor een dag aanbiedt zodat we alles kunnen regelen.
En het is niet te geloven! Binnen een dag hebben we, dankzij Rejini’s ‘Uncle Newton’ een heerlijk appartement gevonden in dezelfde straat als waar we voorheen gewoond hebben.
En nog geen 36 uur na aankomst in India is onze koelkast gevuld, heb ik zelf yoghurt gemaakt, hebben de kinderen hun weektaak gepland, is een wasje gedraaid, zijn onze lege waterflessen gevuld met gefilterd water, mijn wenkbrauwen ‘treatenend’ en hebben we schoolspullen gekocht.
“You can borrow my car, no problem.” zegt Newton. We hebben een auto!
“You want a servant to clean your house?” zegt de eigenaresse van ons huis.
Rejini komt direct bij ons op bezoek om te kijken of alles goed is. We praten over de toekomst van de school, onze zaak en samen zaken doen. Als ze weggaat neemt ze me even apart. “Not for me Mieke, but for others, is it possible you dress the kids more covered when they come to school?”
Dat wordt nog snel even shoppen…
“Best stoer van mama hè!” roep ik tegen de kids op de achterbank terwijl ik de volgende ochtend als vanouds, linksrijdend, door het ont-zet-tend chaotische verkeer (in één keer, wauw!) de weg naar school vind.
Hier weer rijden, hier weer zijn, ik vind het helemaal geweldig!
De kids worden afgeleverd op school. Enkele uren later kom ik ze ophalen.
“Oh mama, het was zó leuk! We hebben eerst onze taken gemaakt en daarna heb ik met Nitya gedanst. Ik had best nog willen blijven!” roept Jade enthousiast.
Liefde.
Ja, liefde, dat is wat ik voel.
Liefde voor zoveel lieve mensen hier.
Wat heb ik lang verlangd naar dit moment.
Wat hebben wíj lang uitgekeken naar dit moment.
We zijn weer thuis.
