Maand: maart 2018

We zijn beland in Kampot, Zuid-Cambodja en we willen onderzoeken of we nog een keer ergens willen wonen. Over deze plaats hebben we vele goede verhalen gehoord.

We huren een oud huis op een prachtige plek aan de rivier. Deze plek lijkt alles te hebben. Het is er nagenoeg rustig (’s nachts goed slapen), we hebben veel ruimte, een werkplek, de kids hebben een eigen ‘school’tafel, er is vertier (tafeltennis, trampolines, zwembaden), vervoer (gratis fietsen) en het is op korte afstand van een groot scala aan gezellige plekjes om te dineren.

Tot enkele jaren geleden waren de straten hier van zand. Ook nu nog zijn de wegen stoffig, in vele hotelkamers zit de verf niet op maar naast de kozijnen en loopt er ook nog een spoor verf op de grond; van afwerking heeft men niet gehoord. De schoonheid zit hem in de eenvoud hier.

Deze plaats is een soort van offline Fiverr. Voor wie Fiverr niet kent; dit is een online platform waar mensen vanuit de hele wereld hun diensten aanbieden voor $5. Of je nu een designer, vertaler of vormgever zoekt, je schakelt iemand in bij Fiverr en de dienst wordt geleverd.

Voor Kampot geldt hetzelfde. Pioniers uit  Europa, Amerika of Australië zijn hier gekomen en vinden het hier zo leuk dat ze van alles verzinnen om hier een tijdelijk leven op te bouwen. De visumregels voor Cambodja zijn soepel en een bedrijf registeren kost hier slechts een dag. Er zijn weinig regels, de grondprijzen zijn laag, er rijden nog maar weinig auto’s en het tempo is traag maar niet té traag.

Opvallend veel jongeren maken hier gebruik van de kracht , talenten of wijsheid die ze in hun korte leven vergaard hebben.

Voor 5$ per gerecht of activiteit kun je hier nagenoeg alles. Ook onderwijs voor de kinderen is hier nog betaalbaar en er is altijd wel iemand te vinden die je welke taal dan ook wil leren.

En zo gaat Jade naar Circusles bij de Internationale school, volg ik yoga, eten we de heerlijkste Butter Chicken bij de Indiër, Hummus bij de Iranees, Pizza bij de Italiaan en Apple Pie bij een Nederlandse.

In rap tempo ontstaat een soort van mini maatschappij. De plek is klein en overzichtelijk; men maakt gemakkelijk een praatje met elkaar, ideeën en tips worden gedeeld.

In de namiddag is het altijd gezellig bij onze favoriete plek aan de rivier als iedereen zich tegoed doet aan de meest verrukkelijke cocktails … 1+1 gratis.

We genieten van werk en school in deze rust, het lekkere eten en laten ons zeer regelmatig lekker gaan!

Ons leven heeft vele ingrediënten van de prachtige film (en boek) ‘Eat, Pray, Love’. Na bewustwording in Bali, feesten in Cambodja !

De ideale plek voor nu!

Mijn vriendinnen Simone, Karin & Loe en Monique vinden onze aanwezigheid een goede reden om een reis te boeken naar een land waar ze toch al eens naar toe wilden. Wat leuk! Lekker zorgeloos bijkletsen, uit eten, zwemmen, fietsen, bier en cocktails terwijl het 32 graden is. Een feestje!

“Mam, ik wil weer slijm maken, mag ik de ingrediënten gaan kopen?” vraagt Jade.

Haar grote passies zijn turnen én slijm maken dus dat deze vraag zou komen, verbaast me niet.

Maar hoé maak je slijm als je in een land bent waar geen winkel aan de buitenkant te herkennen is als hobbywinkel?

Slijm bestaat uit een aantal ingrediënten, waaronder lijm en Borax. Het is een grote rage in NL, te vergelijken met de zakjes ‘smurfensnot’ welke ik als klein meisje maakte. Je kunt er lekker in knijpen, er mee rollen of het gladde mengsel heerlijk door je vingers laten glijden. En voor een beetje structuur voeg je wat plastic bolletjes of wat kraaltjes toe.

We besluiten de uitdaging aan te gaan. Jade zoekt op hoe de ingrediënten genoemd worden in het Cambodjaans, gaat naar een lokale supermarkt en begint vervolgens enthousiast te mengen. De hele dag mixt en mengt ze maar … het blijft een waterig goedje.  “Wat doen we fout?”  Er wordt online gezocht bij Cambodjaanse vlogsters, video’s geanalyseerd en … op naar de winkel voor nieuwe ingrediënten.

Het mislukt wéér! Duizenden video’s zijn er over slijm maken, er zijn in Europa inmiddels bedrijven die leven van de slijmverkoop maar … niet hier in Cambodja!

Enkele dagen later is Wim bij de kapper en ineens… “Mam, dat kindje heeft slijm!” roept Jade uitbundig. En waarachtig, het jonge dochtertje van de kapper zit met een miniscuul bakje slijm te spelen. “Wauw, het is er dus toch!”

Met handen en voeten maken we duidelijk wat we willen. Direct springt het oudere broertje bij de vrouw van de kapper achter op de scooter om thuis de ingrediënten te halen. Vervolgens laten ze ons de etiketten op de verpakking zien. We spreken af om de volgende dag terug te komen bij de kapper.

Jade is intussen super excited; het gaat lukken!

De dag erna fietst de zoon van de kapper (11 jaar) ons voor naar het mini winkeltje. Dit verborgen plekje zouden we zelf nooit gevonden hebben!  En de hele balie staat vol met alles wat Jade nodig heeft! Haar blijdschap kan niet meer kapot.

De hele volgende week is ze bezig met mixen, kwaliteitsverbetering, kleurcombinaties, ze koopt voorraad bakjes in en maakt video’s van ‘haar werk.’ Tussendoor vermaakt ze zich op de trampoline, het zwembad en maakt huiswerk.

Als we enkele weken later in een restaurant zitten, speelt Jade, zoals gewoonlijk, met haar slijm. Een Westers uitziende man komt naar haar toe. “Where can I buy this, I am looking for toys for my kid and this looks great!” Wat leuk! We spreken af dat we de man de volgende dag in dit restaurant weer zullen ontmoeten.

De slijmproductie kan beginnen. Dagmar en Jade fietsen naar het winkeltje (ze kennen de weg inmiddels) voor meer ingrediënten. Alle kleuren van de regenboog worden met flink wat enthousiasme  gefabriceerd door de dames.

De man houdt gelukkig woord; de volgende avond koopt hij voor $7 én geeft ook nog eens $3 fooi ! Een nieuwe onderneming lijkt geboren!

“Mam, het meisje van de receptie vraagt of ik mee uit ga. Vinden jullie dat goed? Ik wil wel, lijkt me leuk!” vraagt Dagmar.

We zitten aan het avondeten met vrienden van ons.  “Nu, wil je nú uit?”

Oef. Ik moet even wennen aan het idee. Dit is namelijk de allereerste keer dat ze dit vraagt en dan ook nog eens op een plek die we helemaal niet kennen met mensen die we niet kennen. De minicursus ‘moeder leert loslaten’ in mijn brein is plots volgeboekt.

Ik heb weinig tijd om na te denken en zeg ja omdat Wim en zijn vriend Loe direct aanbieden om deze eerste keer mee te gaan.

“Maak je maar geen zorgen mam, komt goed, ik ga lekker dansen!” en ze loopt aan… over een donker laantje met blaffende straathonden, naar een huis even verderop om zich daar samen met wat Cambodjaanse meiden om te kleden en op te maken.

Dagmar … een heerlijke puber. Eentje die precies weet wat ze wil. Dat is op zich al bijzonder.

Ze wil na de middelbare school verder met haar eigen bedrijfje (online leer ik wel wat ik nodig heb), voorlopig niet studeren (echt niet), geen eigen huis (is alleen maar last) en op meerdere plekken in de wereld wonen (iedere dag dezelfde mensen ontmoeten, dan heb je toch niets meer te vertellen).

School gaat haar makkelijk af en in de tussentijd werkt ze vooruit aan haar CKV  en profielwerkstuk. Met de docenten in NL heeft ze afgesproken dat haar eigen bedrijf en ondernemen centrale onderwerpen mogen zijn hierin.  Ze is geïnteresseerd in alles wat met online handel te maken heeft en thema’s zoals het basisinkomen of passief inkomen hebben haar grote interesse. Door haar leerstijl analyseert ze het instituut school en de rol van leerkrachten en leerlingen hierin. Ze laveert prima tussen jong en oud, hier en daar en niet onbelangrijk ; haar zelfspot en grappen zorgen ervoor dat we veel lachen samen!

“Dagmar hecht zich aan niets, Sam hecht zich aan plaatsen en ik hecht me aan mensen,” is dan ook een treffende uitspraak van Jade deze reis.

Sociale contacten heeft ze genoég! Ze appt met meiden en jongens uit vele landen, leert talen te herkennen, kijkt Japanse Netflix, absorbeert culturen en geníet! De dag na terugkomst in NL zal ze op uitwisseling gaan met studenten uit Spanje. Ze lijkt het getroffen te hebben met de zeer spontaan klinkende, wat gekke Spaanse Lucia waaraan ze gekoppeld is. Dus er wordt ook flink geappt met Spanje wat voor Dagmar direct weer een aanleiding is om uit vrije wil haar Spaans te oefenen.  En dat is ook precies waarom Dagmar dit leven zo goed af gaat.

De weken na ‘de 1e keer stappen’  brengen we haar nog meerdere keren naar ‘The Dragon Club.’ Wij, ouders, zien de grap er wel van in. Een paar café’s verderop, ‘wachtend’ tot ze klaar is (lees: de tent sluit), nippend aan de zoveelste koffie.

“’t Was zo gaaf! Ik heb heerlijk gedanst en er was goede muziek! Die Cambodjanen zijn lachen joh!”

Als het moment zich aandient, leert ze wat ze wil leren. Daar kan geen ene middelbare school tegenop.